Page 43 - teyxos_13
P. 43
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ, ΟΧΙ κορνίζες με παλιές οικογενειακές φωτογραφίες, βγάλει για να φωτογραφηθεί. Έχω μπροστά
ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ παροπλισμένοι ναργιλέδες, σκαλιστοί δίσκοι, μου μία εκπληκτική κυρία, μία αρχόντισσα,
ΕΧΟΥΜΕ ΑΦΗΣΕΙ παλιοί καθρέφτες, κιλίμια, κρεμαστά καντηλέρια, μία καλλονή. Ταξιδεμένη, κοσμοπολίτισσα, με
ΠΙΣΩ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ βαριά ανατολίτικα κομπολόγια. Όπου σταθεί το πάθος για τους θησαυρούς, τα παζάρια και τις
ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ μάτι σου αισθάνεσαι ότι το παραμικρό αντικείμενο γεύσεις του κόσμου. Με έρωτα αγιάτρευτο με
ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ σου αφηγείται μια μακρόσυρτη, συναρπαστική την ελληνική γαστρονομία και ζαχαροπλαστική,
ΑΚΟΜΗ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ιστορία. Παραγγέλνω το μεσημεριανό μου κάτω που στα χέρια της γίνεται δημιουργία, αφού κάθε
από μια τεράστια μαυρόασπρη τοιχογραφία ενός πατροπαράδοτη συνταγή είναι ποτισμένη με τη
ελληνικού νησιού. Το νιώθω πολύ οικείο, αλλά δική της δημιουργική σφραγίδα.
και πολύ μακρινό, σαν να αναδύεται από άλλη Ελληνίδα, ναι, η Δέσποινα. Με οικογενειακή ιστορία
διάσταση. Δεν πέφτω πολύ έξω. Το νησί στη που φτάνει πολλές γενιές πίσω, στο πατρογονικό
φωτογραφία είναι το Καστελόριζο του τέλους Καστελόριζο. Η «μπούκλα», άλλωστε, που έδωσε
του 19ου αιώνα. Αυτό το μικροκοπικό βραχάκι και το όνομά της στο μαγαζί, είναι το σκαλιστό
στην άκρη του Αιγαίου που, εδώ και περισσότερο κόσμημα, η κυκλική πόρπη που συμπληρώνει τη
από έναν αιώνα, έστειλε τα παιδιά του να βρουν φορεσιά της Δωδεκανήσιας. Η Δέσποινα τιμάει
τις τύχες τους στην ασύλληπτα (για την εποχή) την ελληνική της ρίζα με υποδειγματικό τρόπο,
μακρινή γωνιά του ανεξερεύνητου κόσμου της αλλά εκπέμπει ταυτόχρονα αυτήν την απλότητα,
Δυτικής Αυστραλίας. τη σπάνια προκοπή, την αφοσίωση στην τίμια
Η Δέσποινα Τάνερ, ιδιοκτήτρια και ψυχή της εργασία, που έμαθα να εκτιμώ απεριόριστα στους
Μπούκλας, βγαίνει από την κουζίνα. Πάνω Αυστραλούς: αυτό το διαρκές κίνητρο, που, αν
από το ινδικό, αέρινο καφτάνι της φοράει αξίζεις και αν παλέψεις, σε οδηγεί στην επιτυχία.
μια επαγγελματική ποδιά γεμάτη αλεύρι και Αλλά ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν σε κάνει να
ψίχουλα ζύμης – και σχεδόν ξεχνάει να τη επαναπαυθείς στις δάφνες σου ή να βουλιάξεις
σε μια πολυτελή, κακομαθημένη ζωή. Αντιθέτως,
εδώ, όσο μεγαλύτερη είναι η καταξίωση τόσο πιο
σκληρά εργάζεται (πολλές φορές και χειρωνακτικά)
ο άνθρωπος ο φτασμένος. Με όνειρα όχι για
απόσυρση, αλλά για επέκταση: μία Μπούκλα
στο Καστελόριζο είναι ο επόμενος στόχος της
οικογένειας, το ιδανικό κλείσιμο ενός μυστικού
κύκλου. Μακάρι, σκέφτομαι. Να γλιτώσω και τα
εικοσιτετράωρα των πτήσεων – αν και αυτές οι
γεύσεις αξίζουν πραγματικά την ταλαιπωρία ενός
καραμπινάτου τζετ λανγκ.
Βγαίνουν σπανακόπιτες, κλέφτικα γεμιστά με
αρνάκι και κουκουνάρι, βγαίνουν σαλάτες τραγανές,
που μυρίζουν ελιές και ρίγανη και θάλασσα της
Μεσογείου. Ένα γαλακτομπούρεκο τόσο ακαταμάχητα
νόστιμο, που αστειεύομαι λέγοντας στη Δέσποινα
«θα έπρεπε να κηρυχθεί παράνομο». Βγαίνουν
τσίπουρα και καφέδες ξέχειλοι στα ποτηράκια,
ο κόσμος αρχίζει να αραιώνει, το «hip crowd»
που συνωστιζόταν για το μεσημεριανό διάλειμμα
επιστρέφει στα γραφεία και στα ηχεία φορτώνει
μία σιγανή, ελληνική νησιωτική μελωδία.
Μια νοσταλγία μάς κυριεύει. Δεν είναι ακριβώς
για τον τόπο που έχουμε αφήσει πίσω, αλλά για
όλους τους τόπους που δεν έχουμε ακόμη γνωρίσει,
όλα τα ταξίδια που δεν έχουμε κάνει, όλους τους
μακρινούς προορισμούς που έχουμε ονειρευτεί, αλλά
δεν ξέρουμε αν θα αξιωθούμε να τους γνωρίσουμε.
Στον ανελέητο μεσημεριανό ήλιο του Subiaco
προσγειώνομαι απότομα στο σήμερα μίας σφύζουσας
μητρόπολης που ξεχειλίζει μέλλον. Χαμογελάω
χορτάτη από γεύσεις, ιστορίες, αρώματα, σαν να
ξεφόρτωσε τη νοσταλγία της η παλιά μου ψυχή.
Είμαι έτοιμη τώρα για να αντιμετωπίσω το
εντελώς νέο, το εκτυφλωτικά καινούργιο, το
αύριο. Είμαι έτοιμη για το Περθ.
43
ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ παροπλισμένοι ναργιλέδες, σκαλιστοί δίσκοι, μου μία εκπληκτική κυρία, μία αρχόντισσα,
ΕΧΟΥΜΕ ΑΦΗΣΕΙ παλιοί καθρέφτες, κιλίμια, κρεμαστά καντηλέρια, μία καλλονή. Ταξιδεμένη, κοσμοπολίτισσα, με
ΠΙΣΩ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ βαριά ανατολίτικα κομπολόγια. Όπου σταθεί το πάθος για τους θησαυρούς, τα παζάρια και τις
ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ μάτι σου αισθάνεσαι ότι το παραμικρό αντικείμενο γεύσεις του κόσμου. Με έρωτα αγιάτρευτο με
ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ σου αφηγείται μια μακρόσυρτη, συναρπαστική την ελληνική γαστρονομία και ζαχαροπλαστική,
ΑΚΟΜΗ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ιστορία. Παραγγέλνω το μεσημεριανό μου κάτω που στα χέρια της γίνεται δημιουργία, αφού κάθε
από μια τεράστια μαυρόασπρη τοιχογραφία ενός πατροπαράδοτη συνταγή είναι ποτισμένη με τη
ελληνικού νησιού. Το νιώθω πολύ οικείο, αλλά δική της δημιουργική σφραγίδα.
και πολύ μακρινό, σαν να αναδύεται από άλλη Ελληνίδα, ναι, η Δέσποινα. Με οικογενειακή ιστορία
διάσταση. Δεν πέφτω πολύ έξω. Το νησί στη που φτάνει πολλές γενιές πίσω, στο πατρογονικό
φωτογραφία είναι το Καστελόριζο του τέλους Καστελόριζο. Η «μπούκλα», άλλωστε, που έδωσε
του 19ου αιώνα. Αυτό το μικροκοπικό βραχάκι και το όνομά της στο μαγαζί, είναι το σκαλιστό
στην άκρη του Αιγαίου που, εδώ και περισσότερο κόσμημα, η κυκλική πόρπη που συμπληρώνει τη
από έναν αιώνα, έστειλε τα παιδιά του να βρουν φορεσιά της Δωδεκανήσιας. Η Δέσποινα τιμάει
τις τύχες τους στην ασύλληπτα (για την εποχή) την ελληνική της ρίζα με υποδειγματικό τρόπο,
μακρινή γωνιά του ανεξερεύνητου κόσμου της αλλά εκπέμπει ταυτόχρονα αυτήν την απλότητα,
Δυτικής Αυστραλίας. τη σπάνια προκοπή, την αφοσίωση στην τίμια
Η Δέσποινα Τάνερ, ιδιοκτήτρια και ψυχή της εργασία, που έμαθα να εκτιμώ απεριόριστα στους
Μπούκλας, βγαίνει από την κουζίνα. Πάνω Αυστραλούς: αυτό το διαρκές κίνητρο, που, αν
από το ινδικό, αέρινο καφτάνι της φοράει αξίζεις και αν παλέψεις, σε οδηγεί στην επιτυχία.
μια επαγγελματική ποδιά γεμάτη αλεύρι και Αλλά ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν σε κάνει να
ψίχουλα ζύμης – και σχεδόν ξεχνάει να τη επαναπαυθείς στις δάφνες σου ή να βουλιάξεις
σε μια πολυτελή, κακομαθημένη ζωή. Αντιθέτως,
εδώ, όσο μεγαλύτερη είναι η καταξίωση τόσο πιο
σκληρά εργάζεται (πολλές φορές και χειρωνακτικά)
ο άνθρωπος ο φτασμένος. Με όνειρα όχι για
απόσυρση, αλλά για επέκταση: μία Μπούκλα
στο Καστελόριζο είναι ο επόμενος στόχος της
οικογένειας, το ιδανικό κλείσιμο ενός μυστικού
κύκλου. Μακάρι, σκέφτομαι. Να γλιτώσω και τα
εικοσιτετράωρα των πτήσεων – αν και αυτές οι
γεύσεις αξίζουν πραγματικά την ταλαιπωρία ενός
καραμπινάτου τζετ λανγκ.
Βγαίνουν σπανακόπιτες, κλέφτικα γεμιστά με
αρνάκι και κουκουνάρι, βγαίνουν σαλάτες τραγανές,
που μυρίζουν ελιές και ρίγανη και θάλασσα της
Μεσογείου. Ένα γαλακτομπούρεκο τόσο ακαταμάχητα
νόστιμο, που αστειεύομαι λέγοντας στη Δέσποινα
«θα έπρεπε να κηρυχθεί παράνομο». Βγαίνουν
τσίπουρα και καφέδες ξέχειλοι στα ποτηράκια,
ο κόσμος αρχίζει να αραιώνει, το «hip crowd»
που συνωστιζόταν για το μεσημεριανό διάλειμμα
επιστρέφει στα γραφεία και στα ηχεία φορτώνει
μία σιγανή, ελληνική νησιωτική μελωδία.
Μια νοσταλγία μάς κυριεύει. Δεν είναι ακριβώς
για τον τόπο που έχουμε αφήσει πίσω, αλλά για
όλους τους τόπους που δεν έχουμε ακόμη γνωρίσει,
όλα τα ταξίδια που δεν έχουμε κάνει, όλους τους
μακρινούς προορισμούς που έχουμε ονειρευτεί, αλλά
δεν ξέρουμε αν θα αξιωθούμε να τους γνωρίσουμε.
Στον ανελέητο μεσημεριανό ήλιο του Subiaco
προσγειώνομαι απότομα στο σήμερα μίας σφύζουσας
μητρόπολης που ξεχειλίζει μέλλον. Χαμογελάω
χορτάτη από γεύσεις, ιστορίες, αρώματα, σαν να
ξεφόρτωσε τη νοσταλγία της η παλιά μου ψυχή.
Είμαι έτοιμη τώρα για να αντιμετωπίσω το
εντελώς νέο, το εκτυφλωτικά καινούργιο, το
αύριο. Είμαι έτοιμη για το Περθ.
43
