Page 166 - Ath Airport Profile

με το ροζ χρώμα του που παραπέμπει σε τζαμί ή και έργα των μεγά-
λων ζωγράφων της όπως ο Τιντορέτο. Αρκεί να δεις τον πίνακά του
Η σωτηρία του Σαρακηνού από τον Άγιο Μάρκο, ή να σταχυολογήσεις
τις αραβικές λέξεις που πέρασαν στο λεξιλόγιο της πόλης: arsenale,
sofa, tariff, για να διαπιστώσεις τον πρώιμο βενετικό κοσμοπολιτισμό.
Από την άλλη μεριά, το μπαρόκ φεστιβαλικό Λίντο, η βενετσιάνικη
Ριβιέρα του Βισκόντι, με το Hotel des Bains να ξυπνάει τη νοσταλγία
μιας Belle Époque που σήμερα ανατριχιάζει από το casual θράσος των
shorts στο πρωινό ή των τζην στο δείπνο. Τα λευκά λινά κοστούμια
και τα κρινολίνα του Τόμας Μαν στο Θάνατος στη Βενετία μοιάζουν
με ακατανόητες ρετροσπεκτίβες, που κάποιες φορές παίρνουν την
εκδίκησή τους διεγείροντας την έμπνευση των μόδιστρων. Όμως και
πάλι η Γαληνοτάτη καταφέρνει να ισορροπεί με μια αναγεννησιακή
πιρουέτα στις αντιθέσεις της. Να κρατάει πεισματικά την ταυτότη-
τά της παρ’ όλα τα επτά περίπου εκατομμύρια τουριστών που δέχε-
ται ετησίως, πράγμα που έχουν συνηθίσει οι βέροι Βενετσιάνοι – όχι
εκείνοι που έρχονται από το Μέστρε της ενδοχώρας. Είναι οι παλιοί
που θα φτάσουν μέχρι την άκρη της πόλης για να αγοράσουν τα αγα-
πημένα τους και ουδόλως δήθεν cicheti, τα τοπικά τάκος.
Μια τέτοια διάθεση, να ξεφύγεις από την επιδερμική κουλτούρα του
αξιοθέατου, να χωθείς στα στενά και στα κανάλια, να χαθείς στα κτί-

H Bενετία είναι πόλη του νερού, ένα συνώνυμο
της ρευστής ομορφιάς, της πολυπολιτισμικής χλιδής

ρια και τις αυλές είναι και η πιο καρποφόρα για να ζήσεις τη Βενετία.
Καλύτερος τρόπος, το περπάτημα το χάραμα ή το βράδυ μακριά από
τον συνωστισμό και τις ουρές που μεταφράζονται σε αναμονή ωρών
για να μπεις στο καμπαναριό του Αγίου Μάρκου. Χίλιες φορές επτά
το πρωί στη σιωπή της πλατείας του Αγίου Μάρκου, που το βαρύτιμο
καφέ Florian είναι άδειο και η μυρωδιά του εσπρέσο απλώνεται σαν
την παλίρροια της πόλης. Και μετά περιπλανήσεις στη μεγαλοπρέπεια
του Παλατιού των Δόγηδων, στα ίχνη του Τιτσιάνο στην Accademia,
στα αμέτρητα γεφύρια, στο περήφανο Teatro Fenice που τόσο αγά-
πησε ο Βέρντι και στα μελαγχολικά παλάτια, τις εκτυφλωτικές τοιχο-
γραφίες και τα χρυσά σαλόνια, στον δικό μας Άγιο Γεώργιο dei Greci.
Στη μυρωδιά της υγρασίας ανακατεμένης με βενζίνη και φύκια, στις
απροσδόκητες άριες που ξεχύνονται από πριμαντόνες της διπλανής
πόρτας ενώ καθαρίζουν τις σκάλες τους. Η Βενετία είναι δεμένη με
τη φύση και για να την καταλάβεις πρέπει να νιώσεις τους ρυθμούς
της, όπως λέει ο John Berendt στο μυθιστόρημά του Η πόλη των έκ-
πτωτων αγγέλων. Πρέπει να αισθανθείς την παλίρροια, τα κύματα, τη
λιμνοθάλασσα, όλα αυτά τα στοιχεία που καθόριζαν και καθορίζουν
τη μοίρα της που τη θέλει κάποια στιγμή να βυθίζεται ύστερα από
τρεις αιώνες, αν δεν πετύχει το σχέδιο διάσωσης, το Mose Project, το
οποίο θα ολοκληρωθεί το 2011.
Μέχρι τότε όμως η Βενετία μπορεί να πλέει στον μύθο της ο οποίος
κορυφώνεται την περίοδο του Καρναβαλιού, ένα από τα πιο ατμο-
σφαιρικά και συνάμα sui generis στον κόσμο. Το σκηνικό αποκτάει άλ-
λη διάσταση, ειδικά τώρα που η πόλη προικίζεται με μερικά νέα ξε-
νοδοχεία αρκούντως θεατρικά, έξω από την απλησίαστη λογική του
grand hotel, σε μια πόλη έτσι κι αλλιώς πανάκριβη. Τα παλάτια έγιναν
ca (σύντομη εκδοχή του casa) ψιθυρίζοντας την προσωποπαγή ταυ-
τότητά τους, την εκλεπτυσμένη διακόσμηση, τη φιλόξενη οικειότη-
τα, όπως αυτή του Ca Maria Adele ή του Ca Sagrado.
Η μάσκα είναι το άλφα και το ωμέγα του βενετσιάνικου καρναβα-

166