Page 22 - teyxos_13
P. 22
How it all began
“For as far back as I can recall I have wanted to
change my perspective, the angle from which I
see things. I remember looking at the home of my
childhood from the ground, lying in the street. And I
remember admiring birds. I would see them flying
in my dreams. I don’t know; it may be in my genes.
My father had tried to make a small flying machine
because he didn’t like crowds and being among
too many people; he wanted to be able to wake up
and fly off, literally, to wherever he wanted to go.
In 1994 I was in Brighton for a fashion shoot and
there I saw a man with a paramotor. I was excited;
I asked where he had got it, bought an engine and
brought it to Greece, without knowing how to work
the thing. When my father first saw me flying –
a few years before he flew off, forever – he was
scared. “Be careful; you’ll kill yourself,” he’d warn,
but deep down he was proud of me and would
tell his friends: “Did you see Harris? He’s flying.” I
haven’t stopped since 1995. I fly four or five times a
week and have spent more than 6,500 hours in the
air. Only strong rain and winds stop me. Every day
when I wake up, I look up at the sky because that is
where I want to be. Often, when I’m flying through
clouds and can’t see anything but their gigantic
white bulk, I think that I wouldn’t mind going right
now. In some ways I have already gone. I have left
the world on the ground and entered the skies –
where, it is said, all souls go when they depart.”
Πως ξεκίνησαν όλα
«Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα ήθελα να
αλλάζω την προοπτική μου, να αλλάζω τη γωνία
απ’ όπου βλέπω τα πράγματα. Θυμάμαι το πατρι-
κό μου να το κοιτάζω από το έδαφος, ξαπλωμένος
στο δρόμο. Και θυμάμαι να θαυμάζω τα πουλιά. Στα
όνειρά μου έβλεπα ότι πετούσα. Δεν ξέρω, μπορεί
να φταίει το γονίδιο. Ο πατέρας μου προσπαθούσε
να κατασκευάσει μια μικρή πτητική μηχανή, για-
τί δεν του άρεσε η πολυκοσμία και ήθελε να μην
ανακατεύεται με το πλήθος, να ξυπνάει και να πε-
τάγεται, κυριολεκτικά, όπου θέλει.
Το 1994 βρέθηκα στο Brighton για μια φωτογρά-
φηση μόδας και εκεί είδα κάποιον με Paramotor.
Ενθουσιάστηκα, ρώτησα από πού την πήρε, αγό-
ρασα τη μηχανή και την έφερα στην Ελλάδα, χω-
ρίς να ξέρω να τη χειρίζομαι. Όταν ο πατέρας μου
με πρωτοείδε να πετάω -λίγα χρόνια πριν πετάξει
και εκείνος για πάντα-, τρόμαξε. “Πρόσεχε, θα σκο-
τωθείς” μου έλεγε, αλλά κατά βάθος καμάρωνε και
έλεγε στους φίλους του “Είδατε τον Χάρη; Πετάει.”
Από το 1995 και μετά δεν έχω σταματήσει ποτέ. Πε-
τάω τέσσερις με πέντε φορές την εβδομάδα, έχω
περισσότερες από 6.500 ώρες στο αέρα. Με στα-
ματούν μόνο η δυνατή βροχή και οι δυνατοί άνεμοι.
Κάθε μέρα που ξυπνάω, κοιτάζω τον ουρανό γιατί
εκεί θέλω να επιστρέψω. Πολλές φορές, όταν πε-
τάω μέσα στα σύννεφα και δε βλέπω τίποτα άλλο
παρά μόνο τεράστιους λευκούς όγκους, σκέφτο-
μαι πως δε με νοιάζει να φύγω τώρα. Κατά κάποιον
τρόπο έχω ήδη φύγει. Έχω αφήσει το γήινο κόσμο
και έχω περάσει στον αέρινο. Εκεί που λένε πως
πάνε και οι ψυχές όταν φεύγουν».
22
“For as far back as I can recall I have wanted to
change my perspective, the angle from which I
see things. I remember looking at the home of my
childhood from the ground, lying in the street. And I
remember admiring birds. I would see them flying
in my dreams. I don’t know; it may be in my genes.
My father had tried to make a small flying machine
because he didn’t like crowds and being among
too many people; he wanted to be able to wake up
and fly off, literally, to wherever he wanted to go.
In 1994 I was in Brighton for a fashion shoot and
there I saw a man with a paramotor. I was excited;
I asked where he had got it, bought an engine and
brought it to Greece, without knowing how to work
the thing. When my father first saw me flying –
a few years before he flew off, forever – he was
scared. “Be careful; you’ll kill yourself,” he’d warn,
but deep down he was proud of me and would
tell his friends: “Did you see Harris? He’s flying.” I
haven’t stopped since 1995. I fly four or five times a
week and have spent more than 6,500 hours in the
air. Only strong rain and winds stop me. Every day
when I wake up, I look up at the sky because that is
where I want to be. Often, when I’m flying through
clouds and can’t see anything but their gigantic
white bulk, I think that I wouldn’t mind going right
now. In some ways I have already gone. I have left
the world on the ground and entered the skies –
where, it is said, all souls go when they depart.”
Πως ξεκίνησαν όλα
«Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα ήθελα να
αλλάζω την προοπτική μου, να αλλάζω τη γωνία
απ’ όπου βλέπω τα πράγματα. Θυμάμαι το πατρι-
κό μου να το κοιτάζω από το έδαφος, ξαπλωμένος
στο δρόμο. Και θυμάμαι να θαυμάζω τα πουλιά. Στα
όνειρά μου έβλεπα ότι πετούσα. Δεν ξέρω, μπορεί
να φταίει το γονίδιο. Ο πατέρας μου προσπαθούσε
να κατασκευάσει μια μικρή πτητική μηχανή, για-
τί δεν του άρεσε η πολυκοσμία και ήθελε να μην
ανακατεύεται με το πλήθος, να ξυπνάει και να πε-
τάγεται, κυριολεκτικά, όπου θέλει.
Το 1994 βρέθηκα στο Brighton για μια φωτογρά-
φηση μόδας και εκεί είδα κάποιον με Paramotor.
Ενθουσιάστηκα, ρώτησα από πού την πήρε, αγό-
ρασα τη μηχανή και την έφερα στην Ελλάδα, χω-
ρίς να ξέρω να τη χειρίζομαι. Όταν ο πατέρας μου
με πρωτοείδε να πετάω -λίγα χρόνια πριν πετάξει
και εκείνος για πάντα-, τρόμαξε. “Πρόσεχε, θα σκο-
τωθείς” μου έλεγε, αλλά κατά βάθος καμάρωνε και
έλεγε στους φίλους του “Είδατε τον Χάρη; Πετάει.”
Από το 1995 και μετά δεν έχω σταματήσει ποτέ. Πε-
τάω τέσσερις με πέντε φορές την εβδομάδα, έχω
περισσότερες από 6.500 ώρες στο αέρα. Με στα-
ματούν μόνο η δυνατή βροχή και οι δυνατοί άνεμοι.
Κάθε μέρα που ξυπνάω, κοιτάζω τον ουρανό γιατί
εκεί θέλω να επιστρέψω. Πολλές φορές, όταν πε-
τάω μέσα στα σύννεφα και δε βλέπω τίποτα άλλο
παρά μόνο τεράστιους λευκούς όγκους, σκέφτο-
μαι πως δε με νοιάζει να φύγω τώρα. Κατά κάποιον
τρόπο έχω ήδη φύγει. Έχω αφήσει το γήινο κόσμο
και έχω περάσει στον αέρινο. Εκεί που λένε πως
πάνε και οι ψυχές όταν φεύγουν».
22
